احمقانه

چقدر مسخره ست وقتی تو همه دنیا ،تو هفت میلیارد نفر یک دوست نداری که مطمئن باشی میتونی از ناراحتیها و نگرانیها و اضطراب هات براش بگی و اون بهت نگه که:"تو که خوبی، جای من بودی چکار میکردی.من..." و مجبورت کنه تو دلت یک چیزایی به خودت بگی که چرا دهنتو باز کردی!!! یا یکی که فکر میکنه چون خودش همیشه سختی کشیده بقیه هم باید به اندازه اون گره تو کارشون بیوفته که خدایی نکرده با زحمت کمتر به شرایط مساوی با اون نرسیده باشن.

 یکی نیست  فقط  در سکوت دستتو بگیره، سرتو بزاره رو شونش و بزاره با اشکت سرشونشو خیس کنی!!! خیلی توقع زیادیه؟؟

This is really ridiculous...among seven billion people you have no one that can share your stress and worries and they don't say:"oh, you are still lucky! What did you do if you were me. I ....." or someone who thinks if they went through lots of difficulties everyone shall follow their steps and suffer the same . 

There is no one that only holds your hand and let you cry on their shoulder until it gets wet.

Is that really too much to ask???