من یاد گرفته ام که:
هیچ فرقی نمی کند چه قدر خوب و وفادار باشم، زیرا همیشه کسانی هستند که لیاقتش را ندارند!
من آموخته ام
کسانی را که دوستشان دارم، خیلی زود از دست می دهم
و
کسانی را که بود و نبودشان برایم اهمیتی ندارد، همیشه در کنارم خواهم داشت!
ولی هرگز فلسفه ی هیچکدامشان را درنیافتم ...
کریستین بوبن
شب بخیر
مطلب قشنگیه و واقعیت تلخ زندگی خیلی از ماهاست...
ممنون که خوندین و نظر دادین.
. درود . عزیز گرانقدر . . من عاشق خوندنم . . ولی فکر
. میکنم . . مانند من خیلی کم هستند . . متاسفانه !!
. ماجرای [ سوزن ] و این یکی . . که یادم رفت !!!!!!!!!!!
. مانند یک رمان بود !!!!! . . خب عزیز مخاطب خیلی هم حوصله نداره . . یعنی براش حوصله نذاشتن !! .
. محدودیت ها . . نفس در قفس . . دو . . سه خط را
. می خواند . . همین . موفق باشید .
ممنون از نظرتون، اشکالی نداره. من برای دل خودم مینویسم. اگه کسی هم دوست داشت بخونه چه بهتر...لطف کردین
انتخاب فوق العاده ای بود.
اگر می دانستم سیستم پاداش دهی و جزا دهی بر چه مبنایی می چرخد، شاید آرامش بیشتری داشتم.
ولی چیزی را که فهمیده ام این است که یک اصالت خانوادگی که بیشتر وجه غنی بودن فرهنگی و علمی و انسانی و عاطفی قضیه مورد نظرم هست، در جامعه بی هویت و درنده امروز دوام نمی آورد. محکوم است به شکست و استیصال.
از سوی دیگر، بی لیاقت به دلیل نداشته های خویش بیشتر دیگران را استثمار می کند، و چون خود در کویر بزرگ شده است، نه توان بخشایش و مهرورزی را دارد و نه درکی از بزرگمنشی و محبت. این است که فقط گیرنده است و مکنده انژری آدمیت....
مرسی بهناز جان،کاملا درست میگی. من دارم به این نتیجه میرسم که کلا سیستم پاداش و جزایی وجود نداره .فقط باید زرنگ بود و از موقعیت سود جست بدون درنظر گرفتن احساس و انسانیت. متاسفانه وقتی بخواهیم این چیزا رو وارد داستانهای زندگی کنیم کمتر به مطلوب میرسیم.
ممنون از نظراتت.